O MESTU NEIZVORNOG GOVORNIKA U NASTAVI STRANOG JEZIKA

Abstract

Engleski jezik je jezički kod savremenog sveta. Kao jezik međunarodne komunikacije u globalizovanom društvu, engleski u sve većoj meri postaje svojina svih onih koji se njime služe (Vidouson 1994). Naporedo sa ovim procesom, a kao jedna od njegovih posledica, u glotodidaktici krajem dvadesetog veka počinje se kritički preispitivati tradicionalni, skoro aksiomatizovani stav da je izvorni govornik jezika neprikosnoven u nastavi stranog jezika, koji Filipson (1996) proglašava „zabludom o izvornom govorniku”. No, i danas većina (nekih 80%, kako navodi Oksford 2010) nastavnika engleskog jezika ostaje nevidljiva za teoriju nastave jezika. Stoga je cilj ovog rada da, sa aspekta nastave, preispita ulogu i položaj nastavnika jezika koji nisu izvorni govornici i skrene pažnju na neke njihove prednosti, naročito one koje dolaze do izražaja u radu sa homogenim grupama učenika koji govore isti maternji jezik. Smatrajući da neizvorni govornici nisu samim tim inferiorni u nastavi, i polazeći od toga da samo znanje jezika nije dovoljna kvalifikacija za nastavnika (Međes 1994), u radu ćemo razmotriti dominantne odlike kako nastavnika kojima je engleski maternji jezik tako i onih kojima nije. Takođe ćemo predstaviti rezultate ankete koju smo 2013. godine sprovele sa studentima Anglistike Filološko-umetničkog fakulteta u Kragujevcu, a koja ispituje njihove stavove prema nastavnicima koji su (ne)izvorni govornici.