Tragični ritam radnje u novoj britanskoj drami

Abstract

Rad ima za cilj da ispita prisustvo i moguće transformacije tragičnog ritma radnje – kao imitacije kretanja ka samospoznaji u klasičnoj interpretaciji Frensisa Fergasona – u novoj britanskoj drami (in-yer-face senzibilitet). Ispitivanje pojma tragičnog ritma radnje koji, u Fergasonovoj teoriji, čini oblik drame kao celine i pronalazi se u klasičnoj drami, za razliku od modernog pozorišta u kome se ogleda jednostrana perspektiva, iziskuje uvođenje i razmatranje koncepta „aristotolevska“ i „nearistotelovska“ drama. Kao polaznu tačku razlikovanja ova dva koncepta možemo uzeti Brehtovu teoriju drame i njegov postupak otuđenja, začudnosti ili oneobičavanja (Verfremdung ili V-efekt), a zatim ga proširiti shvatanjem Slobodana Selenića (koje iznosi u studiji Angažman u dramskoj formi) da je u osnovi razlika uzmeđu „sistema kao obrasca i sistema kao uzora i živog primera“ odakle proizlazi i njegova podela na naturalističku i konstruktivističku formu drame koja je ključna za razmatranje „jednostranih perspektiva“ takozvane nearistotelovske ili postmoderne drame.