EPISTOLOGRAFIJA KAO RETORIČKI I KNjIŽEVNI ŽANR

Abstract

U radu se razmatra problem epistolografije u okviru žanrovske strukture retorike. Epistolografija je dugo i neopravdano izostavljana iz sistema retoričkih žanrova. Na osnovu savremenih shvatanja o tzv. dinamičkim strukturama, epistola se posmatra kao retorički, ali kao i književni žanr. Iako je i savremena retorika evidentno izgubila interesovanje za pismo, epistolu (poslanicu), poslanica još uvek opstaje u bogoslužbenoj praksi kao deo službe koji obuhvata čitanje apostolskih poslanica, dok pismo u svakodnevnom opštenju ljudi opstaje, ali kao zastareo (nesavremeni vid) komuniciranja ili kao čin administrativnog opštenja. U lepoj književnosti, epistolarna forma je doživljavala svoj reobražaj u okviru epistolarnog romana u XVIII veku, a savremeni romansijeri su pismo često koristili kao oblik dokumentarne građe koji je tekstu obezbeđivao autentičnost i neposrednost. Pismo je u životu savremenog čoveka značajno izgubilo tradicionalnu funkciju, a ulogu pisma preuzelo je komuniciranje posredstvom interneta i novih medija.