PRIPOVJEDAČKA STRUKTURA SUBJEKTA I APOKALIPSA APOKALIPSE ILI PRIČA JE OVDJE IZGUBILA KRAJ

Abstract

Osnovna teza ovoga ogleda jeste da se pitanja, prvo: da li se postmoderna desila?, i drugo: ako jeste, u čemu se da prepoznati njeno događanje u srpskoj književnosti?, prevashodno tiču ontološki neporečenog prisustva subjekta i njegova stalnog pripovjedačkog rekonstituisanja u čežnji za novim početkom. Preispitivanje statusa odnosa između postmoderne i moderne se zato, u referenci prema Deredinoj, Fukoovoj, Levinasovoj i Rikerovoj perspektivi, ovdje javlja kao nastojanje da se omogući razumijevanje prirode prelaza i smisla priče o prirodi kraja. Izdvajaju se sljedeće teme: a. Istina, moral i razumijevanje odnosa između ljubavi, bola i smrti. b. humanizam kao sinteza formalne logike i etike, moderna kao moralno-estetička antropologija; c. Linearna struktura vremena, istorija i odsustvo klimaksa; d. Postmoderna i ontološka neutralizacija (drame) subjekta; e. univerzalizacija i neutralnost, ton, govor i stil; f. Apokalipsa i eshatologija, posljednji sud, intoniranje i iznovni problem kraja; g. Metafizička volja za neistinom. ljepota i tajna kao suština istine; h. Subjekt i njegovo pripovjedačko rekonstituisanje. Subjekt i fabuliranje; i. Subjekt, neistina i otvaranje jedne mogućnosti življenja. Apokalipsa apokalipse i priča koja gubi svoj kraj.