UNUTRAŠNjE PUTOVANjE KA RADIKALNOJ DRUGOSTI: MUZIKA U FILMOVIMA DEJVIDA LINČA I ROMAN O LONDONU MILOŠA CRNjANSKOG

Abstract

Muzička dimenzija filmova Dejvida Linča predstavlja područje muzičkih karaktera kao semiotičkih i narativnih karaktera, koji konstituišu značenje slika i u značenje utiskuju njegove prestupe, zatamnjenja, transcendense. Auditorni sistem Linčovog filma figure junaka (i ne manje tumača filma) okreće sebi, osluškivanju sebe, kao što ih postepeno izmešta iz vlasti nad sobom, iz moći slušanja sebe, pomera ih prema onome što mogu da čuju, što ih oslobađa sebe a zapravo nesnosno pritiska sobom, prema onome što je radikalna Drugost u subjektu, u zvuku, u svetu, što je njihova konstitutivna izvanjkost. Melodijsko pripovedanje iz iskustva završetka, u filmu Bulevar zvezda Dejvida Linča, podseća na romanesknu poetiku Miloša Crnjanskog. Unutrašnje kretanje ka radikalnoj Drugosti, razloženo u priči koja sledi, a autopoetički već ospoljeno kao završenost, kao sublimna budućnost-prethodnost (što sama priča ne može da vidi), izlazak i bezuslovna povratnost, začudno osećanje stranosti u koju se isklizava a koja već jeste u subjektu, negativna ontoteologija, omogućava ogledanje Romana o Londonu Miloša Crnjanskog i muzičko-narativno-simboličke strukture filmova Dejvida Linča. Koračanje za tragovima junaka Crnjanskovog romana ili za traumatičkim tragovima figura Linčovog filma upravo muzika (filmska i romaneskna) zasniva i raskriva kao koračanje za/sa onima kojih već nema.