SLIKA GRADA U POEZIJI NOVICE TADIĆA

Abstract

U radu se govori o načinu uobličavanja slike grada i njenim osobenostima u poeziji Novice Tadića. Ističe se raslojavanje urbanog prostora na segmente koji podležu postupku simboličkog kodiranja. Zapaža se da vertikalna prostorna organizacija utiče na poetsko modelovanje grada kao „vrednosno ispražnjenog prostora”, odnosno pozornice sa koje se oglašavaju demonske sile. Ukazuje se na tradicijski podtekst i sličnost sa prikazom grada u pojedinim pesmama Momčila Nastasijevića. Cilj rada je da se otkrije smisaona povezanost između elemenata gradskog pejzaža, urbane gomile koja ga nastanjuje i osećanja egzistencijalne ugroženosti koje emanira usamljeni lirski subjekat.